Paryż i dziewczyna Cały film • Online • CDA Vider

Główną bohaterką filmu jest Paula, młoda, choć już nie tak jak można by wywnioskować z jej zachowania kobieta, która porzucona przez swojego partnera, wraca do swojego rodzinnego Paryża. Jamalowi się na zagadki zebrało:-) Ja nie znam odpowiedzi ale film mi się podobał.Skóra w której żyję (upieram się ,że to komercja) oraz północy w Paryżu znajdą się w mojej piątce prawda miesiąc jeszcze młody i Canal+ może mnie zaskoczyć jeszcze wieloma ciekawymi filmami ale myślę ,że te dwa filmy są pewniakami do piątki. Kupiłem film „Paryż i dziewczyna” w całości, ale chyba najbardziej podobały mi się niektóre dialogi, sceny z matką Pauli (nie muszę chyba dodawać, że skonfliktowanej z nią i właściwie niechcącej jej znać) oraz aktorstwo relatywnie nieznanej Laetitii Dosch – gra rewelacyjnie, praktycznie stapiając się ze swoją postacią. W podobnym tonie produkcji opowiadał odtwórca głównej roli Owen Wilson: – Wydaje mi się, że ten film nie mógłby zawierać więcej nadziei, która wiąże się z poczuciem niekończących się możliwości, które istnieje w takim miejscu, jak Paryż.

Jak już wspomniałem, Paryż i dziewczyna posługuje się charakterystyczną dla tego nurtu metodyką montażową, narracyjną oraz kompozycyjną, wobec czego jump cut jawi się tylko jako wierzchołek góry nawiązań. „Paryż i dziewczyna” to bardziej włóczęga niż marsz do przodu, specyficzne „kino drogi”, tyle że po mieście, nieco przypominające w stylu filmy francuskiej Nowej Fali – bezdomność bohaterki jest nie tylko dosłowna, ale i egzystencjalna. Akcja filmu rozegra się w stalinowskiej Polsce i powojennej Europie lat 50. i 60. Zdjęcia kręcono głównie w Łodzi, która na niektórych ujęciach będzie udawała Paryż.

Dziewczyna nie może pogodzić się ze stratą, ale w końcu postanawia coś zmienić – wraca do rodzinnego Paryża. Akcja filmu rozpoczyna się podczas Targów Światowych w Paryżu w 1889r, podczas których na wieży Eiffela ginie jeden z inżynierów. Z takiego założenia wyszła Leonor Seraille tworząc swoje debiutanckie dzieło Paryż i dziewczyna, które jury pod przewodnictwem Sandrine Kiberlain uznało najlepszym debiutem pokazywanym na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 2017 roku, dzięki czemu młoda reżyserka trafiła do grona takich artystów jak Jim Jarmusch, Jafar Panahi, Mira Nair, Tran Anh Hung czy Ildiko Enyedi.

Wykorzystując charakterystyczną dla nowofalowych protoplastów konwencję antykonwencji, Paryż i dziewczyna próbuje polemizować z odnowicielską dydaktyką Godarda i spółki z początku lat 60. Skoro postulowana przezeń „nowa przyszłość” stała się teraźniejszością, a rewolucja obyczajowa zdążyła zebrać żniwa co najmniej dwóch pokoleń, zasadne zdaje się bowiem pytanie skuteczność zmian, jakie dokonały się w nowoczesnym społeczeństwie. Zdecydowanie najlepszym filmem tego typu jest Północy w Paryżu, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę, że pokazuje nie tylko współczesne miasto. „Paryż i dziewczyna”, który można by teoretycznie zaliczyć do filmów dojrzewaniu – gdyby nie to, że bohaterka ma trzydziestkę – nie jest przeznaczony dla widzów szukających w kinie ukierunkowanej fabuły i docelowości.

Sama reżyser dodaje: „Chciałam, żeby „Paryż może poczekać” był zarówno dobrą filmową rozrywką, jak i opowieścią, która zmusza do zastanowienia. To dziewczyna, która w najmniej oczekiwanym dla siebie momencie pokazuje, że jest w stanie czynnie przeciwstawić się najeźdźcom swego kraju. Doszczętnie spłukana, w towarzystwie kota, który stanowi jej jedyny majątek, powraca do Paryża po długiej nieobecności.W trakcie poznawania różnych osób, które los stawia na jej drodze, bohaterka nabiera determinacji, aby zacząć wszystko od nowa – i tym razem wyłącznie na swoich zasadach.

Paryż i dziewczyna jest jej debiutem pełnometrażowym – i od razu wielkim sukcesem: na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes 2017 zdobyła za niego Złotą Kamerę jako druga reżyserka w historii.