Czas mroku Cały film (2018) • Online • CDA Vider

Wiemy, jaki ma być wydźwięk tego filmu, lecz przy tej klasie i urodzie opowiadania wielkich rzeczy w sposób naturalny, ale nie ujmujący natężeniu dramaturgii, w której tkwi świat w tamtym momencie historycznym, nie uwiera nam to. To kino solidne, nie tylko solenne, bo z iskrą i imponującą umiejętnością opowiadania trudnych postaciach – prawdomównie – bez tremy z powodu ich wielkości. Złożoność jego charakteru widać zwłaszcza na przykładzie melodramatycznie poprowadzonego, fikcyjnego wątku Elizabeth Layton (Lily James), osobistej sekretarki Churchilla, która w rzeczywistości została nią dopiero w maju 1941 r. Starając się pracę, wystraszona dziewczyna już w początkowej scenie „Czasu mroku” zostaje bezceremonialnie wyrzucona przez Churchilla za drzwi tylko z tego powodu, że robiąc notatki na maszynie, zapomniała zachować podwójne odstępy między linijkami tekstu. Jego referencje wojskowe – a służył zarówno podczas wojny burskiej, jak i w czasie I wojny światowej, był także świadkiem kilku innych konfliktów jako korespondent wojenny – mimo pomyłek były pod każdym względem lepsze od posiadanych przez ministra spraw zagranicznych, który nie miał wiedzy na temat prowadzenia walk czy strategii wojskowej, a zaledwie miesiąc wcześniej wyznał swoje dyletanctwo w zakresie spraw wojskowych. Otrzymać miano przywódcy Wielkiej Brytanii, ale nie sprawować realnej władzy, a przy tym zmagać się z podważaniem swojego autorytetu przez Churchilla, co do którego przecież nawet Halifax wiedział, że jest lepszym strategiem i wodzem wojennym niż on sam?

Wielu czytelników zapewne będzie zaskoczonych, gdy się dowie, że wielki Winston Churchill, który przeszedł do historii jako zagorzały i nieugięty wróg Hitlera, oświadczył swoim współpracownikom z Gabinetu Wojennego, że w zasadzie nie sprzeciwiałby się rozmowom pokojowym z Niemcami, „ ile Herr Hitler jest gotów do zawarcia pokoju na warunkach polegających na przywróceniu niemieckich kolonii i jego władania nad Europą Środkową”. Jak dla mnie to najtrudniejsze do zrozumienia są filmy fabularne ze względu na to,że język tam bywa niechlujny i nagłośnienie jest nienajlepsze,ponadto czasem aktorzy mówią bardzo szybko i połykają końcówki- za to CNN i BBC to już inna „bajka” tam język jest staranny a i wymowa niebo bym zaczęła słuchanie właśnie od tych stacji- a potem powoli przeszła do filmów.Zrozumienie filmów wymaga znajomości wielu phrasal verbs i „informal” language( no chyba że to są seriale BBC w typie „Downtown Abbey” czy seria z Herculesem Poirot- słowem takie’gdzie akcja toczy się w środowisku osób wykształconych – bo takiego języka się uczymy tutorze- ile czasu na to trzeba – to zależy od osobistych predyspozycji i od intensywności nauki i czasu jej trwania.Bardzo dobrze się słucha audiobooków angielskich – polecam. Z drugiej jednak strony przyznaję, że jest to trochę marudzenie dla marudzenia, bo Czas mroku skupia się wyłącznie na niewielkim wycinku rządów Churchilla, pokazuje jego stopniową transformację w przywódcę całego narodu.

© Materiały prasowe „Czas mroku” Nie da się ukryć, że Wrighta interesuje przede wszystkim krzepiąca opowieść przemianie problematycznego polityka, który przez własnych kolegów jest postrzegany jako kapryśny podżegacz wojenny, w lidera wielbionego przez cały naród oraz co najmniej cenionego przez przeciwników i nieprzychylnego mu z początku króla. Zważywszy na Churchillowy rasizm, klasizm i seksizm (premier był zdecydowanym przeciwnikiem praw wyborczych kobiet, swego czasu nakazał nawet policji używanie brutalnych metod wobec sufrażystek), fantazja poniosła tutaj scenarzystę zdecydowanie za daleko, niemniej na podniośle patriotyczny ton filmu cała scena pracuje równie wydatnie, co pierwsze płomienne przemówienie Churchilla przez radio, kiedy to obwieszcza Brytyjczykom, że „nie ma do zaoferowania nic ponad krew, znój, łzy i pot”. Tych, których zdążyły zmęczyć majowe upały, zapraszamy do chłodnej sali kina REJS:) U nas można nie tylko schronić się przed palącym słońcem, ale także zobaczyć najlepsze filmy polskie i europejskie… Więcej..

W ostatnich latach wielu znanych aktorów wniosło niemały wkład w imponującą galerię filmowych portretów brytyjskiego przywódcy, Brian Cox („Churchill”, 2017 r.), Michael Gambon („Sekret Churchilla”, 2016 r.), John Lithgow („Korona”, 2016 r.), Timothy Spall („Jak zostać królem”, 2010 r.) czy Brendan Gleeson („W czasie burzy”, 2009 r.). Na ich tle kreacja Oldmana wydaje się najbardziej kompletna i wiarygodna. Wielki Winston Churchill, który przeszedł do historii jako zagorzały i nieugięty wróg Hitlera, oświadcza w niej swoim współpracownikom, że w zasadzie nie sprzeciwiałby się rozmowom pokojowym z Niemcami, „ ile Herr Hitler jest gotów do zawarcia pokoju na warunkach polegających na przywróceniu niemieckich kolonii i jego władania nad Europą Środkową”.