Aida od dawna należy do grona kilkunastu najpopularniejszych oper wszech czasów. W utrzymywaniu takiej pozycji wcale nie przeszkadza jej patronat
dość mocno zdyskredytowanej przez potomność XIX-wiecznej grand opera,której koturnowa konwencja odcisnęła piętno dostrzegalne zarówno na scenach zbiorowych, jak i na psychologicznych rysach głównych osób dramatu. Chociaż geneza Aidy łączy się z wieloletnimi obchodami otwarcia Kanału Sueskiego oraz wybudowaniem w Kairze nowego gmachu operowego, Verdi uniknął pseudofolklorystycznej stylizacji kolorytu lokalnego. Nie poskąpił wprawdzie słuchaczom efektownych numerów baletowych czy popularnego Marsza uroczystego, ale wszystkie stronice tej wielkiej partytury zapełnił wyłącznie własnym, niepowtarzalnym charakterem kompozytorskiego pisma. Koncentrując się zaś głównie na muzycznym uwiarygodnieniu postaci, zdobył po raz kolejny legendarne szczyty inwencji melodyczno-instrumentacyjnej. Wystawienie, które z powodzeniem utrzymuje się na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej od 10 lat, stworzone zostało w duchu XIX-wiecznej idei korespondencji sztuk.
